پنجره چندجداره

پنجره چندجداره

این مطلب برخی از روش های فیزیکی را که معماران، ارگان های توسعه دهنده و سازندگان ساختمان برای کاهش اثرات صدا می توانند بهره گیرند، نشان می دهد. در این راستا چهار عامل اصلی برای بهبود سازگاری صدا در هر نوع کاربری یا فعالیت مطرح خواهد گردید که عبارتند ازسایت پلان، سراحی معماری، روش های ساخت مانع یا حصار. هدف از ارائه این فاکتورهای اساسی مدیریت اصوات یا طراحی اصولی فضاها در جهت درست شنیدن و در عین حال اجتناب از نفوذ اصوات مزاحم در محدوده های زیستی است. این تکنیک ها و اثرات زیان آور ناشی از آن موثر بوده و بر کارائی فیزیکی در کاهش صداهای مزاحم محل های ویژه به لحاظ اکوستیکی می افزایند. در حقیقت هدف از این مطالعه ارئه یک راهکارهایی است که می توانند در مراحل برنامه ریزی، طراحی معماری و ساخت مورد توجه قرار گیرند.

شیشه های دوجداره در ساختمان

پس از انقلاب صنعتی، نظر به اهمیت تهویه در ساختمان با بهره مندی از دستاوردهای تکنولوژیک، ساختار بدنه بیرونی ساختمان از دو جنبه مورد توجه قرار گرفت:

۱- نما به عنوان حائلی بین شرایط فیزیکی و اقلیمی بیرون ساختمان نظیر باد، باران و صدا به داخل.

۲- نما به عنوان نمایشگر هویت حجمی و زیبایی ساختمان.

لذا در دنیای غرب شیشه با تغییرات کیفی و کمی در تولید به عنوان عنصری لاینفک در ساختمان مطرح ماند. ولی نحوه به کارگیری آن در ساختمان و سایر موارد، دچار تغییرات اساسی گردید.

اولین شیشه دوجداره درماه اوت سال ۱۸۶۵ توسط تی.دی استتسون که به کار شیشه سازی در نیویورک اشتغال داشت ساخته شد، استتسون به دلیل این ابداع دریافته بود که ساختار قاب با دو شیشه در طرفین قادر است اتلاف حرارتی را به میزان قابل ملاحظه ای کاهش دهد.

در سال ۱۹۴۲ محصولی به نام ترموپین، توسط لیبی اونزوفورد به بازار آمریکا معرفی شد، در این سیستم فکر جدیدی ارائه گردیده بود، لایه هایی از قلع و مس در سطح شیشه به کار رفته بود که دور تا دور لبه شیشه را می پوشاند و این امکان را میسر می ساخت تا قاب های شیشه با یک خمیر سربی به هم لحیم شوند.

پس از گذشت ۳۰ سال از پیدایش تفکر شیشه های دوجداره، روش های تولید با به کارگیری ترموپلاستیک و ترموستینگ تغییرات بنیادی پیدا نمودند، با توسعه درزگیری دوبل در دهه ۱۹۷۰ این صنعت به موفقیت های چشمگیری دست یافت.

شیشه دوجداره در کشور ما به دو صورت دستی ساز (غیر استاندارد) و ماشینی (استاندارد) ساخته می شود. در نوع دستی ساز که توسط کارگاه های کوچک و مواد غیر استاندارد ساخته می شود مشکلات فراوانی وجود دارد از جمله:

۱- به دلیل استفاده از مواد نامرغوب (رطوبت گیر و چسب)، شیشه دوجداره پس از یک سال نصب در اثر مواجه با یک دوره سرما و گرما دچار تعریق میشود.

۲- به دلیل برش توسط الماس دستی ابعاد شیشه بریده شده، حدود ۳ الی ۴ میلی متر از اندازه واقعی آن کمتر و یا بیشتر می شود، که این خود هنگام نصب شیشه مشکل اساسی است.

۳- ازموارد دیگر می توان به عدم کیفیت لازم در هنگام شستشوی شیشه، تزریق گاز و پرس نهایی اشاره کرد. در نوع ماشینی که توسط ماشین آلات وارداتی با دقت و کیفیت بالا انجام می شود تمام مراحل توسط برنامه نرم افزاری کنترل و تولید می گردد.

از مزایای شیشه دوجداره ماشینی می توان به دو مورد اشاره کرد:

۱- عایق حرارتی و برودتی

۲- عایق صوتی

مقایسه ضریب انتقال حرارت برای شیشه های مختلف که در پنجره های مختلف استفاده می شود و همچنین میزان مصرف سوخت سالانه که تولید کننده گازهای زیان آور برای محیط زیست است، اهمیت سازمان بهینه سازی مصرف زیست را آشکار می سازد.

در کشور ما به سبب وجود منابع فراوان انرژی (نفت و گاز) هزینه سوخت در زمستان اندک است، اما در تابستان هزینه برق مصرفی برای وسایل خنک کننده بسیار زیاد است.

از جمله روش هایی که برای افزایش عایق بودن شیشه های دوجداره استفاده می شود، تزریق گاز خنثی است، تا با پر کردن فاصله بین شیشه با مواد عایق رسانایی بین شیشه ها را کم کند، در ابتدا فاصله بین دو لایه را با نیتروژن خشک قبل از درزگیری پر کرده، سپس گاز خنثی را تزریق میکنند.

در صورت استفاده از شیشه دوجداره و پنجره های عایق می توان در ازای هرمتر مربع شیشه دوجداره سالانه به میزان ۴۰ مترمکعب گاز صرفه جویی کرد. با مصرف سوخت کمترتولید گازهای زیان آور که مهمترین آنها CO2 است نیز به میزان قابل ملاحظه ای کاهش خواهد یافت.